depresja poporodowa

Ważne jest zauważyć problem, umieć rozmawiać z bliskimi osobami o nim jak i nie bać się szukać pomocy u specjalisty. Ja.mialam okres kiedy ledwo wstawałam z łóżka i opiekowałam się synem.. mąż mnie wspierał ale tylko podczas opieki nad pierwszym dzieckiem.  Przy drugim dziecku dużo lepiej czułam się i miałam więcej siły mimo, że syn był bardziej wymagający. Dodatkowo miałam pod opieką 2latka w domu. Psycholog w szpitalu ostrzegała jak stan psychiczny kobiety może zmienić się i żeby zgłosić się do psychologa w razie potrzeby. Ja nie korzystałam chociaż wiele razy zastanawiałam się podczas opieki nad pierwszym synem.

Rada ode mnie: nie bój się iść po pomoc. Jak masz wątpliwości, zapisz się do psychiatry i porozmawiaj o tym jak się czujesz i on zdiagnozuje czy coś się dzieje 

to nic strasznego i wstydliwego, każdego z nas może spotkać, różne sytuacje życiowe się zdarzają. Najlepiej reagować szybko

https://www.psychiatrzy.warszawa.pl/psychoterapia-online/

Szczególnie, ze jest mozliwość skorzystania z pomocy online, na przykląd w tym gabinecie. Daję namiar na dobre miejsce. 

Też początkowo myślałam że tej zastanawiałam się czy to nie jest depresja ale zaczęłam dużo czyli tak czytać czytać i w końcu uświadomiłam sobie że to raczej nie jest to ale to prawda trzeba rozmawiać szukać wsparcia bliskich prosić o pomoc czasami nawet jak nie dajemy rady bo samo to że jesteśmy zmęczone niewyspane w nowej sytuacji że wyprawa po bułki do sklepu to jest mega wyzwanie sprawia że po prostu czujemy się gorzej psychicznie ale z czasem to wszystko się zmienia na lepsze

Ja też myślałam że mam depresje ale ja byłąm chyba po prostu zmęczona i nrwowa przez to 

Ja też kilka razy po porodzie myślałam, że mogę mieć depresję ale wydaje mi się, że to było po prostu duże zmęczenie, brak snu i hormony 

Szkoda tylko ze po porodzie nie jest się świadomym ze nie jest się samym z takimi problemami...

Niestety dużo osób trzyma emocje w sobie. Ja miałam ten problem, cała ciąża w stresie, bo badania prenatalne z krwi ukazały zwiększone ryzyko dziecka z Zespołem Down- wiedział o tym jedynie mój mąż, lekarz i położna (doszliśmy do wniosku, że nie powiemy rodzinie, bo każde spotkanie z nimi będzie toczyć się wokół pytan o badania, zdrowie, ciążę itd.a to byłoby dla mnie wykańczające). Data terminu porodu minęła, wszyscy dzwonili i pytali czy to już, a ja 2tyg.od terminu nie miałam skurczy ani rozwarcia. Lekarz prowadzacy kazał mi wstawić się w poniedziałek do wywoływania porodu, jednak przez covid oraz duża liczbę rodzących dopiero wywołali mi poród w czwartek (od poniedziałku bylam na sali z dziewczyną, która już była po porodzie). Ją w piątek wypisali, a ja zostałam sama na sali. Do tego miałam problemy z laktacja, gdzie usłyszałam od lekarki w sobotę, że nie wypisze mnie do domu, dopóki nie zacznę karmić piersią- wtedy załamałam się totalnie. Zaczalam pić femaltiker, przystawiać wręcz na siłę młodego do piersi by tylko wyjść. Gdy wróciłam do domu i przyszła położna środowiskowa to w momencie kazała mi dać synowi mleko modyfikowane,  stwierdziła że mam depresję i walki o laktacje nie dam rady stoczyć. Siedziałam na łóżku i płakałam, nie chciałam nikogo widzieć i z nikim rozmawiać. Jedynie byłam wtulona w męża oraz syna i beczałam, zamknęliśmy się sami w domu na 2 tygodnie, ale dopiero doszłam w miarę do siebie po 2 miesiącach. Gdy patrzę na to teraz z boku, to wiem, że gdybym na swojej drodze spotkała kilku specjalistów z większą empatia to mogłaby tego wszystkiego uniknąć. 

Dobrze mieć wsparcie, trzeba rozmawiać, a nie zamykać się w sobie. Otoczenie też powinno reagować, a nie nie widzieć problemu, albo udawać, że go nie ma.