Bunt roczniaka

Oj jakie to prawdziwe :) Te krzyki dwulatka ,który dopiero uczy się panować nad swoimi emocjami to pestka :) Ciężej pomoc dorastającym nastolatkom :) Tu dopiero trzeba mieć odpowiednie podejście :)

Jak to mówią " Małe dzieci, mały problem. Duże dzieci, duży problem " ;) nie może być spokojnie ;)

Zdecydowanie do 18tki będą te bunty :D oby tylko nie były co rok to gorsze :D 

Dokładnie tak dziewczyny fajnie to ujęłyście my mamy już tak mamy że non stop w ciągu dnia i też nocy Musimy Jak to się mówi zamknąć oczy zagryźć zęby wyciszyć się złapać głęboki oddech i policzyć do dziesięciu

No i chyba tak to trzeba określić :D ciągle coś.

U mnie też walka, że ten ma coś pierwszy zrobić a jak drugi zrobi to przed nim to płacz jak nie wiem. 

Ja to sobie ciągle powtarzam, że to taki etap. Kiedyś minie... przyjdzie następny :D

Po co to rozgraniczać: bunt do osiemnastolatka :D, od urodzenia aż do dorosłości kryzys ;)

Ja to jak tak czytam i obserwuję po innych dzieciach to mam wrażenie Zresztą nie tylko po innych bo mi po swoich że posiadanie dzieci to jest takie jedno wielkie właśnie wyzwanie w którym są same buty najpierw ten tak zwany dwulatka później jakiś inny później ani się obejrzymy dzieci stają się nastolatkami i również mają swoje humory No po prostu jeden wielki bunt ha ha

Ranki są czasami najgorsze. Córka ma swoje ALE - nie ta sukienka, nie ta spinka, nie te rajstopy. I szukaj tu na szybko. Zaś syn musi pierwszy iść siku, pierwszy się ubrać... taki typowy facet. Więc jeśli wszystkie czynniki nie zostaną spełnione to mamy mały cyrk :D a kłócić się z nimi kilka minut przed przedszkolem, gdzie i tak zawsze się spóźniam, mija się z celem :D