Trudnosc w nawiazywaniu kontaktow

Moja starsza córka też jest wygadana i odważna, stale ma jakies urodzinki czy wyjścia do koleżanek. Ale nie zawsze tak bylo. W przedszkolu miała taki etap, że była nieśmiała, wstydziła się i nie umiała być asertywna, gdy nie chciała się w coś bawić, bo bała się odrzucenia. Na urodzinkach, placach zabaw czasami nie potrafiła od razu się rozkręcić i była smutna, a mi pękało serce, dlatego rozumiem te matki, które jakoś próbują pomóc swoim dzieciom.. Trzeba się cieszyć, że dzieci są odważne i same sobie radzą, ale dzieciaki są różne i mają różne charaktery, niektóre są po prostu nieśmiałe i ciężko im się przełamać.

Ja zawsze to tłumaczyłam mojej córce i ona gdy widzi, że któraś z koleżanek stoi z boku to sama wychodzi i wkręca ją do zabawy;).. Może pamięta, że to niezbyt mile uczucie;)..

Też mam mega odważne dziecko tak uwazam. Na imprezach mega odważna ale moze to że często z kimś się spotykamy. Mam koleżankę natomiast która ma córkę 1,5 roczna i na 1 spotkaniu od razu powiedziała że nie można patrzeć na dziecko ani nic mówić. Teraz na spacerach jest trochę lepiej ale początki to była masakra. 

Ja właśnie widzę,że mamy które mają nieśmiałe dzieci próbują im znaleźć znajomych, ale takich odważnych haha bo widzę,że w ostatnim czasie mamy tych cichych dzieci próbują znaleźć dodatkowych jezcze znajomych i tak jakoś z nami się próbują spotkać , ale też mieszkamy niedaleko siebie . Moje dziecko mega odważne i wygadane , więc to taka dusza towarzystwa 

Autyzm ma sporo charakterystycznych objawów, nie tylko trudność w nawiązywaniu kontaktów. A niektóre dzieci po prostu są nieśmiałe, taka ich uroda;).. Warto na przykład zaprosić koleżankę/kolegę do domu, żeby spróbowało się otworzyć na pewnym gruncie;). Warto wspierać dziecko i budować jego poczucie wartości, to też pomaga otworzyć się w towarzystwie. ;)

sadze identycznie 

w tym wieku też często dzieci mają takie problemy ba nawet później się one pojawiają bo i starsze dzieci mają problem z nawiązywaniem kontaktów bo są nieśmiałe. Mi się wydaje,że objawy autyzmu pojawiają się juz dużo wcześniej i to jest już w tym okresie bardziej widoczne , ale musiałby coś wcześniej niepokoić 

Nie chcę tutaj nikogo obrazić ani stawiać diagnozy, ale może warto dziecko zdiagnozować pod kątem autyzmu/aspergera? Mamy w rodzinie autystyka i u niego zaczęło się to od nagłych dziwnych zachowań w wieku 3 lat, wcześniej zero objawów.

Nie mówię tu, że Twoja córka jest na pewno autystykiem - może jest po prostu nieśmiała i potrzebuje większej pewności siebie, wsparcia rodziców w poznawaniu nowych osób i po prostu czasu. Po prostu rzadko mówi się o objawach autyzmu czy aspergera. Dużo osób diagnozuje się dopiero w wieku doroslym. A nie każdy autystyk ma takie same objawy, zachowania :)

Córka może tak jak wspomniałam, jest nieśmiała. Jeśli nie ma ochoty się z kimś witać to jej powiedz "nie musisz się witać, to nic złego", aby wiedziała, że to naprawdę nic złego i nic na siłę. Dzieci  wiele rozumieją, ale pewnych rzeczy mogą się po prostu bać i wycofywać jeśli coś nie leży w ich strefie komfortu. Myślę, że tu pomogą wspólne zabawy z innymi dziećmi na placu zabaw czy w sali zabaw właśnie, ale raczej na zasadzie rodzic+dziecko+inne dzieci, czyli bycie u boku córki i wspólna zabawa z nią plus zachęcenie jej "a może pójdziemy i zapytamy, czy dzieci mają ochotę się z nami pobawić?" - musisz być obok niej, jeśli zacznie się chętnie bawić z innymi dziećmi i Tobą, to po jakimś czasie możesz się wycofać mówiąc do niej "to ja idę napić się wody/idę usiąść na ławkę, gdybyś mnie potrzebowała to jestem obok". U nas sprawdziło się to u starszej córki, bo też niezbyt lubiła się bawić z innymi dziećmi. Do tej pory czasem tak ma, a ma już 7 lat. My ją diagnozowaliśmy na aspergera, ale nic nie wyszło :)