Rozwój i wychowanie (747 Wątki)
Drogie mamy! Synek ma 2 lata, jest najmłodszy w rodzinie z czego każdy w koło go rozpieszcza a w szczególności dziadki. Problem polega na tym, że mały zaczyna to wykorzystywać. Coraz częściej wymusza wszystko płaczem. Jeśli mu na coś nie pozwolę to potrafi nawet rzucać się po podłodze w trakcie robienia zakupów czy podczas spaceru w parku. Dodatkowo nie potrafi od pewnego czasu bawić się z innymi dziećmi, potrafi uderzyć czy nawet ugryźć inne dziecko, o dzieleniu się swoimi zabawkami w ogóle nie ma mowy. Problem jest o tyle poważny, że moje prośby i groźby w ogóle na niego nie działają. Próbowałam już chyba wszystkiego, przeczytałam wszystkie możliwe fora i rady innych rodziców i nadal nic. W lipcu urodzi nam się drugi syn i zaczynam się na poważnie obawiać całej tej sytuacji. Może Wy drogie mamy macie jakieś doświadczenia i porady bo ja zaczynam już na poważnie zastanawiać się nad wizytą u specjalisty.
2020-12-17 22:03
Moja czasem próbuje wymusić płaczem ale jej tłumacze albo odwracam.uwage i jakoś na razie się udaje ale tylko mi. Dla męża to się nie udaje
2020-12-17 21:36
u nas podobnie ale juz zaczelam wprowadzac konsekwencje i stanowczo mowie nie i nie reaguje na placz
2020-12-17 19:35
Płacz jest narzędziem komunikacji dziecka, jednak zamienia się w wymuszanie gdy rodzic na to pozwala. Poczucie wewnętrzne, że dziecko wymusza jakieś decyzje to jedno, ale zrozumienie całej sytuacji i odpowiednia reakcja na płacz czy krzyk, to zupełnie inna sprawa. Malec bardzo szybko uczy się, że płaczem czy krzykiem jest w stanie osiągnąć bardzo wiele. Wystarczyła jedna sytuacja, w której Pani wzmocniła jego przekonanie iż płacząc dostanie coś czego oczekuje np. zabawkę. Od tej chwili wie już jak na Panią wpłynąć. W takich sytuacjach nie można ulegać ale czas stać się osobą konsekwentną i stanowczą w swoich postępowaniach i rozmowach z dzieckiem. Jeśli podczas wybierania produktów w sklepie syn zaczyna krzyczeć i rzucać się po podłodze to kontynuowanie zakupów nie ma sensu. Należy je przerwać z wszelkimi konsekwencjami. Po wyjściu poczekać, ignorując jego zachowanie- nie zwracając uwagi, nie patrząc z jednoczesnym niewerbalnym komunikatem jestem z boku do momentu aż się uspokoi i wyciszy. Wtedy wytłumaczyć mu, że przez jego zachowanie nie macie co jeść, ponieważ nie pozwolił na zakup produktów do obiadu. Maluch w pewnym momencie zrozumie, że przez płacz i krzyk w pewnych sytuacjach nie zyskuje ale dużo traci np. nie zje ulubionej bułeczki lub zupy ponieważ nie ma składników. Wymagać to będzie dużej cierpliwości i spokoju, ale widoczne rezultaty wszystko wynagrodzą. Ważna będzie też rozmowa z najbliższymi- wytłumaczenie im jakie metody w wychowaniu chce Pani wprowadzić i prośba aby pomogli a nie utrudniali rozpieszczając czy „przekupując” dziecko słodyczami. Nieunikniona jest także rozmowy z synkiem na temat dzielenia się i tego aby nie bił innych dzieci. Zasada traktuj innych tak jak sam byś chciał być traktowany. Musi się pani postarać zrozumieć zachowania i potrzeby dziecka przez ich obserwacje. Podstawą w dążeniu do celu jest cierpliwość, konsekwentność, stanowczość ale także współgranie całej rodziny wraz z dziadkami.
Z mojej strony mogę polecić również książkę: Kołakowski A., Pisula A, „Sposób na trudne dziecko”. Myślę że rozdział „Dziecięce wybuchy złości” (str. 189-203) będzie najbardziej odpowiedni, ponieważ pomoże w zrozumieniu mechanizmu postępowania z dzieckiem oraz pokaże metody radzenia sobie z niepożądanymi zachowaniami.
