Dziecko wrzeszczy/zawodzi, a nie płacze

Patrycja to niezła.masz.kimulacje 

uu n as jest bunt 2 latka i bunt 5latki

Pina no pewnie że zna sie swoje dziecko,ale wychowanie to naprawde trudność...a ile cierpliwości trzeba włozyc

Moze to ten etap ze przyszedł tak zwany bunt 2 latka córcia zaczyna duzo rozumieć z tego co dzieje się w kolo niej próbuje stawiać swoje zasady i sprawdzać na co i na ile  z kim moze sobie pozwolić wiadomo sytuację są różne czasem faktycznie może jej cos byc a czasem to może być zwykły mały szantarzyk z jej strony ale rodzic przeważnie na tyle zna swoje dziecko ze jest w stanie odróżnić kiedys dziecku naprawdę cos jest A kiedy próbuje coś wskórac  i kombinuje po to aby postawić na swoim zrozumiałe ze jest nam dziecka żal ale jeśli faktycznie nic takiego mu nie jest i jest to podstep z je dzieciatka strony to trzeba zachować zimna krew i czasem udać że nie widzimy tych małych grymasow  i nie damy sobie wyjść na głowę  

Oj wiadomo że nie zawsze w.kazdej sytuacji jest tak samo.z.mojego doświadczenia wiem że czasami lepiej odpuścić i potem porozmawiać na spokojnie.ale na.wszyztko trzeba czasu.moj syn ma.10 lat i dopiero od.niedawna zrozumiał że jak go  zostawiam w pokoju to nie dlatego że go  lekcewaze  tylko daje mu czas na uspokojenie bym mogł z nim porozmawiać.wczesniej jak wychodziłam to wybierał za mną i było jeszcze.gorzej bo nie dał sobie nic powiedzieć

u nas duzo daje to ze ja np biore rzeczy na zarty nie denerwuje sie tylko staram sie smiac ze wszystkeigo dlatego i to kwestia kilku minut az dziecko odpusci nerwy i tez bd sie smiac ze mna. a jak mamy problem np z ubieraniem sie to daje wybor to albo to i pytam i pytam bez konca az wybierze i jest spokoj.

Witam,

dzieci w tym wieku zachowują się przekornie i sprawdzają gdzie jest granica. Być może ten płacz wynika z tego. Pandemia też daje nam wszystkim popalić, dzieci też to przeżywają. Jest dużo ograniczeń i nie można robić wielu rzeczy, które wcześniej się robiło. Bywa, że my dorośli jestesmy poddenerwowani również z tego powodu. Rozmawiamy o tym co się dzieje dookoła, martwimy się. Warto takie rozmowy między dorosłymi/przez telefon odłożyć na później, kiedy dziecko nie będzie słyszało (i będziemy tego pewni, "gumowe uszy" naszych maluszków mają dość duży zasięg ;} ).

Dlatego trudno jednoznacznie ustalić co jest powodem tych zachowań, za mało danych.

To na co zwróciłam uwagę czytając twój post Sussane to napisałaś, że zaeragowałaś kiedyś i to nie było dobre posunięcie i że teraz starasz się nie reagować. Nie wiem czy to do końca dobry pomysł. Ważne jest aby reagować na emocje dziecka, zwrócić na nie uwage. Dzięki temu dzieci czują, że są dla nas ważne. Można to zrobić mówiąc np. "widze, że jesteś zła". Wystarczy tyle. Zbyt duża uwaga nie jest pożądana, bo to ona może spowodować eskalacje emocji. Ale uważam, że nie powinno się lekceważyć emocji dziecka. To też jest ważna informacja dla nas. I trochę w ten sposób powinniśmy patrzeć na te zachowania - jak na informacje i starać się ją odczytać. My rodzice często zachowania dziecka bierzemy za bardzo do siebie, tak jakby zawsze one dotyczyły nas. Tym czasem zachowanie może być spowodowane tym, że dziecko chciało coś zrobić samo i dlatego płacze, bo mu przerwaliśmy. Albo bo coś chciało i w ten sposób pokazuje nam swoje nie zadowolenie. Albo chciało bawić się w określony sposób, ale coś nie poszło po jego myśli i pojawiła się złość. Przykładów może być bardzo dużo. Jeśli się od tych emocji  trochę zdystansujemy i będziemy bardziej patrzeć na nie jak na informacje od dziecka to będzie łatwiej nam na nie reagować i je przetrwać :)

Polecam bardzo książkę "Co mówią dzieci zanim zacznąć mówić". Jest tam dużo informacji na temat rozwoju emocjonalnego oraz jak my rodzice możemy go wspomagać oraz jakie błędy zdarza nam się popełniać.

Życzę dużo ciepliwości. Na pocieszenie dodam, że później nie jest łatwiej :) Ot rodzicielstwo.

Pozdrawiam serdecznie,

Marta Cholewińska-Dacka

Taki wiek, w którym dziecko pokazuje swoje zdolności  aktorskie. Trzeba być silniejszym niż dziecko.