Koszyk

Twój koszyk jest pusty

Kontynuuj zakupy

Rodzice (620 Wątki)

Czy wspieracie się z mężem partnerem??

Data utworzenia : 2013-02-19 13:15 | Ostatni komentarz 2015-11-13 22:18

14173 Odsłony
174 Komentarze

Czy wspieracie się w trudnych chwilach wzajemnie? Gdy jednemu brakuje cierpliwości? i wogóle w każdej sytuacji?

Dodaj komentarz

Strona: 1 .. 16 17 18 19 20 .. 22

Sortowanie:

2015-03-05 15:16

Powiem Wam, że ja nie tyle w ciąży co podczas macierzyństwa mam dość dużo dylematów, z którymi zapewne dzieliłabym się z koleżankami..bo tak łatwiej lecz z racji tego, że dotyczy to naszej córki często z nim dzielę się swoimi wątpliwościami. Czy to w przypadku rozszerzania diety córki, czy form rehabilitacji, nie wspominając o konsystencji kupy jaką danego dnia zrobiła córka. Z jednej strony są to prozaiczne rzeczy, ale wymagają od nas mnóstwo wsparcia w życiu codziennym, takiej pewności, że możemy na siebie liczyć. Pomimo długotrwałego związku, nie obeszło się bez burzliwych chwil..lecz teraz gdy jest dziecko odnoszę wrażenie, że bardziej do siebie się zbliżyliśmy, bardziej możemy na sobie polegać i to jest niezwykle istotne. Choć zdarzają się momenty, że jestem zmęczona..i proszę (lub domagam się) wyręczenia mnie w kilku domowych czynnościach..bo wiadomi facetowi trzeba niekiedy dość dosłownie mówić, by zrozumiał, bo jakoś sam nie wpadnie na to.

2015-03-05 15:07

Gdybynie maz nie wyobrazam sobie zycia... Jest moim najwiekszym oparciem a on wie ze ja jestem jego... Choc czesto jak to w zwiazku bywaja zgrzyty, niedomowienia i klotnie to i tak szybko dochodzimy do porozumienia. Zgadzamysie najbardxiej w tych kwestiach kiedy ja sie na czyms nie bardzo znam powierzam decyzje mezowi jesli jednak moj maz nie jest do konca pewny oddaje decyzje w moje rece i cslkowicie sie do tego dostosowuje. Mimo tego ze trzyma czesto czulosci na wodzy i wzruszenia pod tym twardym charakterem faceta. Wiem ze zrobil by wszystko zebym byla szczesliwa. I ze choc nie mowi przepraszam bo jego duma jest zbyt wielka to zawsze widze jego skruche tak wielka ze gdyby mogl to gory by dla mnie przeniusl. Bardzo sie kochamy i wspieramy jak tylko mozemy

2015-02-09 11:16

Nie wyobrażam sobie związku bez wsparcia i zrozumienia, nie tylko w ciąży, ale i przed i po. Każda z nas ma inny charakter, inaczej przechodzi przez całą ciążę. Są faceci, którzy od samego początku chcą angażować się, odnajdują się w nowej sytuacji, a są i tacy, co odsuwają się na bok, potrzebują czasu na odnalezienie się w nowej dla nich sytuacji. Dlatego ani kobieta, ani mężczyzna, nie mogą zapominać o wspólnych rozmowach, szacunku i zrozumieniu. Zawsze zdarzają się gorsze i lepsze dni, ważne, żeby jakoś je przetrwać, nie traktować siebie jak wrogów. U mnie np. była taka sytuacja, że staraliśmy się o dziecko, udało się od razu, obydwoje jak tylko się dowiedzieliśmy byliśmy ogromnie szczęśliwi. Mieliśmy jakiś ułożony wspólnie plan, co dalej. Ja miałam jeszcze pół roku co najmniej pracować, powoli obydwoje mieliśmy odnajdywać się w nowych rolach. I nic nie potoczyło się tak jak chcieliśmy ;/ Zamiast radości i szczęścia był płacz i stres. To był sam początek ciąży, miałam silne bóle brzucha, poszłam do lekarza (wydawałoby się kompetentnej, uczonej osoby), lekarz po badaniu usg stwierdził, że nic nie widzi, to jest ciąża pozamaciczna, dał skierowanie do szpitala na łyżeczkowanie.. Wyszłam z płaczem, nie byłam w stanie wydusić słowa. Następnego dnia poszłam do innego lekarza, lekarz stwierdził, że badań dodatkowych nie zrobi nic oprócz skierowania do szpitala nie zrobi, nie da.. Czułam się okropnie, przecież nie tak miało to wyglądać. Mąż też nie wiedział co robić, sytuacja go przerastała. Mimo wszystko intuicja cały czas podpowiadała mi, żeby do szpitala nie iść, że muszę znaleźć innego lekarza. Tak się stało, poruszyłam rodzinę, przeszukałam internet, znalazłam Panią Doktor, przyjęła mnie z dnia na dzień. Zrobiła badania, jak usłyszała moją historię to ręce jej opadły. Okazało, się że po prostu implantacja zarodka wyniosła u mnie kilka dni dłużej, to się zdarza, poza tym mam wadę genetyczną i ciążą jest zagrożona, ale nie jest na tyle niebezpiecznie, żeby nie skończyło się wszystko dobrze. Owszem bywały gorsze chwile, strach, wizyty na izbie przyjęć. Teraz powoli kończę 7 miesiąc i wiem, że jak dostosuję się do zaleceń lekarza to wszystko będzie dobrze. Także wiem, że zrozumienie i oparcie drugiej osoby jest bardzo bardzo ważne. Gdyby nie mąż to bym dawno się poddała, zrezygnowała i nie walczyła z determinacją. Jego siła mi bardzo pomogła. Przez całą ciążę znosi moje humory, płacz i pretensje a też nie jest mu łatwo. Staram się rozmawiać z Nim i doceniać go na każdym kroku. Po ciężkiej i trudnej drodze wiemy w końcu co to znaczy cieszyć, się i oczekiwać z niecierpliwością na maluszka, na jego pierwszy krzyk i uśmiech :)

2015-02-09 10:11

ah..w moim przypadku takim jak np. dziś..gdy jakoś nie zabiera się do wstawania, nie mogę znaleźć nim wsparcia,lecz..na takie drobne przewinienia jestem w stanie przemknąć oko i pomyśleć jak wstanie wyspany będzie miał więcej energii dla córki.

2015-02-09 09:58

Najważniejsze w związku to właśnie jest wsparcie ! Nie wyobrażam sobie w związku bez tego.Ja z mężem wspieramy się nawzajem,pomagamy sobie wiem że moge w każdej chwili na niego liczyć,albo on na mnie.Chociaż są i takie związki co niestety druga osoba wogóle nie ma wsparcia,kłótnie i wogóle.Ja również z mężem nieraz się kłocimy i czasami o głupoty ale nie ma związku bez kłótni,czasami troszkę trzeba,he :)))Mąż gdy tylko wróci z pracy to zaraz bierze synka i się z nim bawi,pomaga mi we wszystkim i za to bardzo mu dziękuje.Jesteśmy szczęśliwymi rodzicami 7 miesięcznego synka!

2015-02-09 09:07

Odnoszę wrażenie, że po ciąży..i teraz w okresie macierzyństwa (gdy moje humory i stany trudne do sprecyzowania pojawiają się dość często) mój partner jest dla mnie dużym wsparciem i ostoją. Pomimo tego, że niekiedy śmieje się z tych moich stanów..z niczego nie wynikających, wiem że zawsze mogę na niego liczyć. W ostatnim czasie dość mocno do siebie się zbliżyliśmy..czy odnosicie wrażenie, że dziecko zbliża? Gdy wraca wieczorową porą, pomimo zmęczenia zawsze z uśmiechem wchodzi do sypialni, pyta jak minął dzień (to jedno z wielu zapytań w ciągu dnia, gdyż podczas rozmów tel też pada to pytanie), patrzy na naszego małego pączka z taką czułością i mówi, że nie może doczekać się rana kiedy ja przytuli..rozczula mnie tym.

2015-02-07 00:17

Wsparcie jest bardzo wazne, bez wsparcia nie ma wziązku. My z mężem duuzo rozmawiamy o swoich radościach, złościach, bolach, potrzebach i humorkach. gdy jedno traci cierpliwość to drugie ma jej w zapasie. Mąż wspiera mnie w każdej sytuacji i przy dziecku i w codziennych sprawach a ja jego:)

2014-09-14 23:21

Dla mnie mąż jest wielką ostoją i wsparciem, ja dla niego też, choć on jest bardziej zamknięty... Ale tak wspieramy się, jesteśmy dla siebie nawzajem w każdej sytuacji, na dobre i na złe mówiąc infantylnie trochę :)

Strona: 1 .. 16 17 18 19 20 .. 22

Pokaż: 8 16 24