Mamoza?

Z córką doświadczyłam mamozy. Nawet wyjście do toalety graniczyło z cudem. Musiałam ją zabierać ze sobą wszędzie. Synek narazie jest łaskawy i pozwala nawet na kąpiel kiedy on smacznie śpi. 

Nie szukałam sposobu na mamozę, po prostu tuliłam dziecko tyle czasu ile tego potrzebowało

Moja może jeszcze za maleńka na mamoze jednak widzę pewną zaleznosc. Jak jest brana na ręce przez męża , dziadków , czy najbliższych, wzrokiem szuka mnie, patrzy się na mnie, mąż rozbawia, a córeczka spogląda na mnie. Być może to taki etap mamozy

Córka też przechodziła etap mamozy. Myślę że wiele dzieci go przechodzi.  Po prostu potrzebują wtedy bardziej obecności mamy i trzeba przetrwać ten etap.  Nam pomógł mój powrót do pracy. Zaczęła więcej zostawać sama z tatą i ogólnie kimś innym niż mama. Miało to bardzo pozytywny efekt. 

Mój chrześniak miał etap mamozy, nie trwał zbyt dlugo, ale wszystko chciał robić z mamą i nie było mowy o udziale kogokolwiek innego. Przeszło mu jak poszedł do przedszkola, zaczął sie wiecej bawić z innymi dzieciakami, niż tylko swoimi koleżankami jak do tej pory, no i na dłużej zostawać w przedszkolu  

Moja koleżanka miała taki przypadek ze swoim maluchem. U jej córki „mamoza” zaczęła się mniej więcej w okolicach 9. miesiąca i była dość intensywna – mała dosłownie nie odstępowała jej na krok. Każde wyjście z pokoju kończyło się płaczem, a próby zostawienia jej z tatą czy babcią były bardzo trudne.

Z tego, co mi opowiadała, kluczem było podejście spokojne i cierpliwe:

Noszenie i bliskość: Bardzo często używała chusty do noszenia dziecka, bo dzięki temu mogła mieć córkę blisko, a jednocześnie robić inne rzeczy.

Stopniowe przyzwyczajanie do innych: Gdy córka zaczynała płakać, kiedy zostawała z kimś innym, koleżanka najpierw była obok – razem z tą osobą. Potem wychodziła na chwilę, ale zawsze wracała, żeby córka widziała, że nic złego się nie dzieje.

Czas dla siebie: Choć nie było to łatwe, wprowadziła zasadę, że tata przejmuje opiekę chociaż na pół godziny dziennie, żeby mogła złapać oddech. Córka z czasem się przyzwyczaiła, że mama znika, ale zawsze wraca.

Rutyna i przewidywalność: Bardzo pomagało jej wprowadzenie stałych rytuałów – np. zawsze przed snem mama czytała książeczkę i tuliła córkę. Dzięki temu maluch czuł się bezpieczniej.

Po kilku miesiącach sytuacja się unormowała. Z tego, co mówiła, najważniejsze było nie walczyć z tą potrzebą bliskości, tylko ją akceptować – dzieci z czasem stają się coraz bardziej samodzielne. :)

Mamozą bym tego nie nazwała, choć faktycznie Córki miały etapy, że wolały być ze mną, robić wszystko ze mną. Ale jak zostawały z kimś innym to też nie było płaczu czy histerii, dało się im "wytłumaczyć".

Oj była mamoza i to jaka . Wszędzie wszytsko zawsze z mamą.  Jak tylko miał coś zrobić tata to krzyk że on chce mamę i koniec . Trochę się polepszyło jak zaczal być bardziej samodzielny . Ale duza robote zrobiły nocki u babci i dziadka gdzie mnie nie było i musiał funkcjonować a babcia 

U mnie była i mamoza a co gorsze była też tatoza. Strasznie mi źle było jak syn miał jakoś półtora roku i WSZYSTKO chciał robc z tatą, tata miał szykować kąpiel, tata miał czytać na dobranoc, tata miał z nim rysować No chciał wszystko. Jedyne co to dalej z mamą pichcił w kuchni. Wiele łez wylałam przez to. W końcu przeszło.  Tak samo jak mamoza. Dzieci potrzebują bliskości i trzeba im ją dać choć czasem ciężko o cierpliwość gdy bliskość musi być nawet gdy jesteśmy w toalecie