Chciałam podzielić się swoją wiedzą na temat metody Vojty w rehabilitacji. Metoda ta wzbudza wiele emocji. Niektórzy rodzice nie są zachwyceni, że kazano im ćwiczyć taką, a nie inna metodą. Uważają, że jest bardzo drastyczna, że robią w ten sposób krzywdę dziecku, a ćwiczenia powodują ból. Nic bardziej mylnego.

Mój synek ma 10 miesięcy. Praktycznie od urodzenia ćwiczymy Vojtą. Taki rodzaj ćwiczeń ustaliła nam lekarz pediatra i neurolog. Jest ciężko. Czasem siły mi już brakuje, ale widzę efekty, jaki mój syn poprawia swój rozwój ruchowy. Owszem ta metoda nie należy do łatwych i przyjemnych. Miałam też mnóstwo obaw, ale trafiłam na bardzo fajną fizjoterapeutkę, która wszystko bardzo dobrze mi wyjaśniła. Zgodnie ze wskazówkami, podczas ćwiczeń po prostu "włączam" sobie w głowie myśl, że robię to dla dobra dziecka i malucha nic nie boli, a płacze dlatego, bo robi się coś czego on nie chce. To mi pomaga.

Wskazania do ćwiczeń metodą Vojty:

• asymetria ułożenia ciała;
• mózgowe porażenie dziecięce;
• wodogłowie;
• zaburzenie ośrodkowej koordynacji nerwowej;
• zespół Down`a;
• dysplazja stawu biodrowego;
• czynnościowe przykurcze w stawach;
• nabyte uszkodzenia mózgu;
• kręcz szyi.

Zasady prowadzenia terapii metodą Vojty:

• Ćwiczenia przeprowadza się w warunkach domowych 4 razy w ciągu dnia. Czas jednorazowych ćwiczeń uzależniony jest od wydolności oraz wieku dziecka i wynosi od kilku do kilkudziesięciu minut.
• Bezwzględnym warunkiem uzyskania prawidłowej reakcji ze strony centralnego układu nerwowego dziecka jest bezbolesność działania terapeuty oraz rodziców w trakcie ćwiczeń.
• Reakcja, którą wywołujemy dzieje się poza wolą dziecka. Jednocześnie zostaje przyłożony odpowiedni opór. Dla dziecka jest to ciężka praca oraz odczucie dużego dyskomfortu, wobec którego ma ono prawo wyrazić swoją dezaprobatę i niezadowolenie przez płacz.
• Rehabilitacja metodą Vojty łączy się z koniecznością czynnego włączenia się rodziców w proces usprawniania. Efekt terapeutyczny w dużej mierze zależy od stopnia zaangażowania się rodziców. Fizjoterapeuta uczy rodziców sposobu wykonywania ćwiczeń, których rodzaj zależy od indywidualnych problemów i potrzeb ich dziecka. Rodzice pod okiem fizjoterapeuty stają się terapeutami własnego dziecka, muszą więc wiedzieć i zrozumieć jakie reakcje ruchowe mają uzyskać w trakcie stymulacji. Spotkania w gabinecie na początku odbywają się minimum raz w tygodniu. Po stopniowym włączeniu całego programu ćwiczeń, w miarę jak rodzice coraz pewniej czują się w roli terapeuty swojego dziecka, spotkania mogą odbywać się rzadziej. Rodzice muszą wiedzieć jak bardzo ważna jest atmosfera w jakiej wykonuje się ćwiczenia. Ważne jest aby swoim pewnym tonem głosu wspierali swoją pociechę.

Czy macie styczność z tą metodą? Jaka jest Wasza opinia?