Obgryzanie paznokci

Mój maluch nie obgryza, ale skrobał i wyrywał sobie kawałki. Rok czasu się z tym męczyliśmy. Jeżeli dziecko obgryza paznokcie to pierwsze co się nasuwa na myśl to sytuacja stresowa, oczywiście nie zawsze tak musi być, bo dziecko lubi naśladować i równie dobrze mogło u kogoś zobaczyć. Trzeba obserwować dziecko, zobaczyć w jakim momencie to robi, czy się stresuje, czy mu się nudzi. Najlepiej też odwracać dziecku uwagę, ale bez komentarzy, pouczeń, a co gorsza krzyku, po prostu zająć je czymś, żeby nie miało możliwości włożenia rączek do buzi, zabawą, rozmową o czymś innym. Jak już jest większe i bardziej rozumne, chwalić za to, że udało mu się wytrzymać cały dzień. W ostateczności w aptece można kupić gorzki lakier. Walka z obgryzaniem w zależności od zaawansowania może być długa i trzeba się uzbroić w cierpliwość! Jak widziałam, że mój synek zaczyna skrobać paznokcie, to brałam go i sprawdzałam czy nie są za długie, obcinałam. Ale gdy widziałam, że z paznokciami wszystko w porządku, a on próbuje go zerwać, to brałam kredki i kartki, albo plastelinę i się bawiliśmy. Jak był większy to mu pokazywałam, że mama ma długie paznokcie i ich nie skrobie, pytałam się czy tez chce mieć taki ładne paznokcie jak mam i tata, i tłumaczyłam mu, że musi wytrzymać, a jak przeszkadza mu paznokieć to trzeba pokazać mamie lub tacie i obetniemy nożyczkami. U nas podłapał to od wujka, który często z Nim zostawał, gdy ja lub mąż musieliśmy pojechać do pracy (nie mam pracy codziennej, czasami raz czy dwa razy w tygodniu musieliśmy pojechać wykonać zlecenie). Okazało się, ze wujek ma tą przypadłość od małego. Dużo tez pomógł brak kontaktu z wujkiem, synek go nie widział, nie obserwował, i stopniowo zaczął zapominać o paznokciach i skubaniu. W sumie najbardziej tego typu rozmowa poskutkowała, jak również brak kontaktu ze źródłem do naśladowania, ale on ma teraz 4 lata i od miesiąca dopiero nie skubie paznokci :)