Moczenie się

Talura

1830 Odsłony
26 Komentarze

Cześć,

mam nadzieję, że to właściwe miejsce na taki post. Moja 4-letnia córka (skończyła 4 lata 2 tygodnie temu) od prawie roku sika w majtki. Na początku się tym mniej przejmowałam, bo wiadomo, była młodsza, poza tym, mniej więcej w tym samym czasie zaczęło się przedszkole, urodził się młodszy brat, potem ja wylądowałam z młodszym znienacka w szpitalu, zaczął się lockdown, więc znów zmiana, słowem - całkiem dużo jak na 4-letniego człowieka w ciągu roku, emocji po sufit. Od lata sytuacja jednak jest w miarę stabilna, córka chodzi do nowego przedszkola, które uwielbia, w domu już żadnych turbulencji, żyjemy w miarę stałym rytmem. A sytuacja z moczeniem jest tylko gorsza. Nie woła i sama nie biegnie do toalety prawie nigdy. I najgorsze, że mam silne wrażenie, że przestało jej nawet na tym zależeć, że przyjęła to za normę - ok, posikam, będę w mokrych rajtkach (zawsze stara się ukryć), a potem mnie przebiorą. Jakiś czas temu chętnie reagowała na wszelkie próby zachęcenia, dostawała dużo pozytywnego wzmacniania od nas (“Nie udało się tym razem, ale nie szkodzi, probujemy dalej i na pewno się uda”), sama była podekscytowana, że będą “suche majtki do końca dnia!”, widać było, że sama chce to zmienić. Teraz odwrotnie - czy w domu, czy w przedszkolu, nie biega do toalety praktycznie wcale, przypominamy jej i wysyłamy, więc wtedy w 90% przypadków pojdzie, choć często niechętnie. Mam natomiast wrażenie, że się poddała, jakby straciła wiarę, że uda jej się nad tym sikaniem zapanowac, że w ogóle jes sens probować. Na pytanie, dlaczego nie powiedziałaś, że chcesz siusiu, zawsze jest “nie wiem”. Widzę też, że temat jest dla niej bardzo trudny i niewygodny, kiedy zwróci jej się uwagę, że ma mokre spodnie i trzeba przebrać, wybucha.

Zabroniliśmy jej też chodzić w sukienkach, bo przez to dużo ławiej jej było ukryć mokre majtki. I nie chodzi tu o karę broń Boże, tylko o zdrowie - jeśli ma pupę zakrytą, panie w pkolu jej nie przebierają tak często i kilka razy wracala do domu ze sporymi odparzeniami i otarciami na udach. Wiem, że to dla córki niewygodna sytuacja i sama mam co do tego kroku bardzo duże wątpliwości, niestety argument “Bardzo chcę, żebyś chodziła w sukienkach, wystarczy, żebyś pamiętała o siusianiu do toalety” kompletnie nie działa. A frustracja przy ubieraniu jest duża.

Ponieważ trwa to tak długo i nie wiemy kompletnie, co robić, sytuacja częto bywa napięta i wiem, że córka to przeżywa. My też czujemy się już kompletnie zagubieni. Jak jej pomóc? Przeczekać? Pójść do psychologa? Skąd to się bierze? Będę super wdzięczna za każde słowo.

Aha, oczywiście badanie moczu zrobione, wszystko w normie.