Jak rozmawiać z dzieckiem na trudne tematy?

Mamina Podziwiamy twoje podejście!

Ja jestem za tym że trzeba mówić tak jak jest nie oszukiwać bo dzieci też muszą umieć dostosować się do danej sytuacji 

Dzieci to część społeczności. Nie możemy ich zamknąć w wyidealizowanym świecie jak w bańce, bo ona w końcu i tak pęknie. Na bieżąco tłumaczymy wszelkie sprawy, nawet te nieprzyjemne. Dziecko samo zacznie dostrzegać dobro i zło, a my - rodzice jesteśmy po to, aby wytłumaczyć dlaczego jest tak a nie inaczej. Ubieramy to jedynie w proste słowa, adekwatne do wieku. 

Piękne dziewczyny przykłady. Mamina jestem pod wrażeniem , rozmowa o smierci czy wojnie to bardzo trudne tematy, niekiedy nie do zrozumienia tak szybko przez male dzieci. W dziecinstwie czasem nadto mocno się nam przedstawiało prawdę. Tak było w przypadku rozstania mojej mamy z tatem, po prostu bez owijania, tato pił więc się rozstaliśmy.  Lepsza mocna prawda jak lekkie kłamstwo 

Zawsze mówię prawdę tylko staram się "dostosowac" do córki. Póki co, do tej pory były różne tematy, mniej i bardziej poważne i wszystkie sobie wyjaśniałyśmy. Aktualnie mamy teraz bardzo ciężki, bo mój Tata jest poważnie chory i w sumie sama nie wiem co zrobić. Córka lat 9 wie, że dziadek jest chory i od dłuższego czasu źle się czuje, ale ostatnio z dnia na dzień jest coraz gorzej. Sama nie wiem czy chce żeby takiego go zapamiętała, więc jeżdżę sama. A co dalej, też nie wiem..

Prawda jest taka, że dzieci i tak dużo widzą i słyszą, więc oklamywanie nie ma sensu. Kwestia tego, w jakie słowa to wszystko ubrać.

Też jestem  zdania  żeby podchodzić do dziecka że szczerością.  Każde kłamstwo kiedyś wyjdzie i to my będziemy krzywo postrzegani przez dziecko.

Np jeśli któreś jest adoptowane to ja bym od małego mówiła prawdę jak jest, czy np dlaczego  nie odzywam się z kimś z rodziny to że się pokłóciłam i stąd jest cisza. 

Sama wolę prawde. Mam nadzieje ze uda mi się zawsze szczerze rozmawiać z dzieckiem. 

Jak wspominam moje dzieciństwo to moje pokolenie raczej było wychowane na kłamstwach. Nie mialam jakos super trudnych przypadkow. Byly to głównie okłamywanie o tym ze zwierze nie zmarło a poszło na wycieczke a zabawka nie została zgubiona a jest u kogoś innego. Za dziecka pamiętam śmierć dziadka ale byłam za mała żeby cokolwiek rozumiec. Rodzice niestety nie porozmawiali ze mną o tym a ja się zastanawiałam dlaczego nie mogę iść na choinkę szkolna. 

O tak prawda zawsze najlepsza !maz co miesiąc wyjeżdża i zawsze mamy z dziećmi rozmowę . nie ma co zakłamywać rzeczywistowsci , z początku kest ciężko ale dzieci tez dużo rozumieją