Rozwój i wychowanie (747 Wątki)
Konto usunięte
1592 Odsłony
20 Komentarze
Dzień dobry. Zwracam się z prosba o porade. Otóż moja 8 letnia bratanica bardzo dziwnie sie zachowuje. W zasadzie odkad pamiętam byla bardzo wycofanym dzieckiem, jeszcze jako mniejsza dziewczynka bała sie własnych dziadkow, cioć i wujków. Wszyscy myslelismy, ze z tego wyrosnie, ale niestety mam wrazenie, ze jest jeszcze gorzej. Wczoraj wraz z moją mamą (babcia dziewczynki) postanowilysmy ją odwiedzić. Oczywiscie dziewczynka na nasz widok znow schowała sie w kącie za meblami w swoim pokoiku. No, ale kiedy za namową babci przyszła juz do salonu i usiadla babci na kolanach to zaczeła bez powodu plakac. Moja mama zapytała sie dlaczego placze, zeby sie nie wstydzila itp. Ona zaczela plakac jeszcze bardziej. Nie chcac jej stresowac kazalysmy jej pojsc do swojego pokoju sie pobawic. Poszla, uspokoila sie, ale kiedy zerknelam do pokoiku, ona siedziala skulona na swoim lozku, w kąciku. Potem robiłysmy zdjecia z moja mała coreczka i zawołalam bratanice zeby zrobila sobie zdjecie z kuzynka. Bratanica wyszla z pokoju, stanela przy scianie i zaczela płakac bez powodu. Nie jest to jej pierwsze takie zachowanie. Dziewczynka nawet swoją postawa ciała pokazuje nam ze jest zamknieta w sobie i sie boi. Nie chodzi wyprostowana, ramionka chowa do srodka jakby chciala schronic sie w jakies skorupie, kiedy ktos sie do niej zwraca z jakims zapytaniem ona spuszcza glowe, patrzy w podloge i tak odpowiada nie umiejac złapac kontaktu wzrokowego. Kiedy o cos ją pytamy odpowiada zdawkowo. Ucieka przed nami, chowa sie kiedy nas widzi. Mieszkamy blisko siebie i caly czas sie widujemy. Powinna wiec byc "oswojona" z nasza rodziną, a ona traktuje nas tak samo jak i dalsza rodzine. Dziadkow z drugiej strony i pozostala rodzine tez tak postrzega jakby przez pryzmat strachu. Nie mam pomysłu co moze byc nie tak. Moze spotkała ja jakas przykrosc i przez to jest tak nieufna wobec nawet najblizszych ludzi? Nie mam juz pomysłu jak mozna to rozumiec, choc sama rowniez jestem pedagogiem. Mama dziewczynki tlumaczy jej zachowanie tym, ze w jej opinii coreczka jest wrazliwa co mnie akurat zupełnie nie przekonuje. Prosze o jakiekolwiek spostrzezenia zarowno Pani ekspert jak i Forumowiczek.
2018-08-28 11:43
Najlepiej będzie porozmawiać z bratem, w końcu jesteście rodziną. Nic poza skłonieniem rodziców do działania niestety zrobić za bardzo nie możesz. Wstydzenie się jest naturalne, ale tutaj to nie tylko wstyd. Gdyby bratanica nie chodziła do szkoły to pewnie byłaby to kwestia tego, że siedzi tylko z mamą w domu, ale do szkoły chodzi, koleżanki ma, więc tym bardziej to zachowanie jest dziwne. I faktycznie bardziej problem z dorosłymi bym obstawiała. Strach pomyśleć, że mogłaby tak przeżywać jakąś krzywdę.
Konto usunięte
2018-08-27 18:01
Agnieszko, wizyta u psychologa dziecięcego jest niezbędna. Na NFZ są długie kolejki, ale może zdecydujecie się na prywatną wizytę. Warto skonsultować się z wychowawczynią bratanicy i szkolnym pedagogiem. Być może w szkole też zauważono niepokojące zachowanie dziewczynki. A może odwrotnie? Być może bratanica w szkole może suę otworzyć, ma z kim porozmawiać i o czym. Jednak najsmutniejsze jest to, że jej mama nie zauważa problemu. Zapewniam Cię, że nie jest to prawidłowe zachowanie. Dziwi mnie też płacz bez powodu - być może dziewczynka boi się kogoś tak jak sugerowały dziewczyny. Odnoszę wrażenie, ze bratanica nie wierzy w siebie przez co jej samoocena jest zaniżona. Wiesz jakie ma stopnie? Średnią bmna koniec roku?
Konto usunięte
2018-08-27 10:28
Najważniejsze jest jak zachowuje się w domu przy rodzicach i w szkole. Myślę, że jeśli.byłoby bardzo źle to szkoła by zareagowała w jakiś sposób jest tam wszystko na bieżąco monitorowane. Być może ma jakiś uraz a być może ktoś kiedyś.zrobił jej krzywdę. Tu raczej nie poznamy odpowiedzi na pytanie. Warto takie sprawy konsultować z kimś kto się zna ale to rodzicie dziecka muszą chcieć
2018-08-24 20:09
W główie dziecka nawet małe przeżycie może wpłynąć na psychikę, przerodzić się w coś poważniejszego. Jeśli się w porę nie zareaguje, to będzie determinować zachowanie w przyszłości. Warto więc zainterweniować. Ja pamiętam jak nie chciałam chodzić do szkoły chyba w pierwszej lub drugiej klasie podstawówki. Nauczycielka była bardzo niemiła, krzyczała, faforyzowała swoją siostrzenicę i jej koleżanki. Jakos kiedyś na mnie nakrzyczała, to zaczęłam uciekać ze szkoły, chowałam się itp. i wizyta u psycholog wszystko załatwiła, a i nauczycielka dostała pouczenie :-) ale do tej pory jej nie lubię, jak ją widzę, to mi się ciśnienie podnosi :-)
2018-08-24 16:14
Ciężko się wypowiedzieć bo może faktycznie wina poniekąd jest po stronie rodziców ..na pewno nie powinni tego tak zostawiać bo bariera która ja blokuje może zaniknąć sama ale nie musi ...a co jeśli się pogłębi i wtedy będzie za późno ? Brakuje jej odwagi to na pewno i z tym można na pewno walczyć
2018-08-24 14:51
Paulina nie wydaje mi się żeby to załapała od matki . Przynajmniej nie tak dużą reakcje i do tego pogłębiająca się . Ja cały czas jestem zdania że coś musiało się do takiego zachowania przyczynić . Agnieszka mówisz że reaguje tak na dorosłych . Może jakiś dorosły z poza domu zrobił jej krzywdę i teraz każdemu nie ufa , zamkla się w sobie . Na pewno mają problem i muszą reagować ....
2018-08-24 12:06
A możliwe że mała bierze przykład z matki. Mojego wojska żona jest taka hmmm powiem tak nie lubi mojej rodziny haha tzn nie utrzymujemy kontaktów takich i ich syn od małego też był tak uczony nawet teraz jak idzie obok nas to głowę odwraca jakby nas nie znal
Konto usunięte
