Idealna różnica wieku ;)

Z forum są same i formacje z życia wzięte:D

ja to z tego forum wynioslam wiecej wiedzy niz z niejednej ksiazki :P

Fajnie, że jednak są takie poradniki i możemy z nich wynieść same dobre rzeczy:D 

Doris miałam tak samo. Wiem, że byłam ryczek i tylko słyszałam, że maruda. Ja teraz nie potrafię rozmawiać np z mężem na poważne tematy , bo jeśli mi zarzuci jakieś zachowanie że coś nie pasi to abo się wkurzam od razu albo koniec końców idę ryczeć do pokoju.

Staram się na swoje dzieci inaczej patrzeć bo wiem, że tak należy, wysłuchać, poradzić, zapytać co czuje... Ale nie raz powielam schematy rodziców. Nie mam siły i też rykne że nie ma o co beczeć, niech już przestanie. I muszę się bardzo kontrolować żeby jednak się zatrzymać i wziąć oddech.

Ale lubię takie poradniki poczytać, z każdego coś wyniosę i próbuje zmienić nastawienie choć nie jest to łatwe.

Dokładnie teoria teorią, ale życie jest życiem i niby wiemy, że tak powinno się, a robimy i tak inaczej. 

Mała Zołza masz rację - czasem teoria to jedno, a praktyka drugie. Często w poradnikach są fajne rady i wydają się niby oczywiste i proste do wdrożenia. A życie często pokazuje, że w praktyce nie da się ich trzymać. Wydaje mi się, że trzeba robić wszystko intuicyjnie i swoim postępowaniem pokazywać dzieciom prawidłowe wzorce. I tak mamy dużo większą niż np. nasi rodzice świadomość różnych psychologicznych zależności i jak to, co teraz robimy może mieć wpływ na psychikę, czy wzorce zachowań naszych dzieci w przyszłości. Przykład - pamiętam, że jako dziecko miałam czasem swoje humory i płaczki - nie było pytania ze strony rodziców - co Ciebie gnębi, dlaczego płaczesz, chcesz pogadać? Tylko teksty czego ryczysz? masz powód? A miałam kochających i troskliwych rodziców. Przez takie niby drobne teksty w dorosłym życiu jeśli miałam jakieś problemy albo coś mnie gnębiło zamiast o tym rozmawiać z kimś bliskim uśmiechałam się i mówiłam, że jest OK. Aż tych wszystkich emocji tyle się nagromadziło, że w końcu wybuchałam. A to nie było dobre dla mnie. Także mając doświadczenia jakie mam i świadomość pewnych zachowań staram się nie powielać ich przy synu tylko bardziej okazywać zrozumienie dla jego emocji i problemów. 

U nas będzie trójka rodzeństwa z różnicą wieku 2 lata i 4 lata. Myślę, że się jakoś dogadają.

Ale jestem właśnie na etapie czytania poradnika "Rodzeństwo. Jak wspierać relacje swoich dzieci?" Małgorzaty Stańczyk i powiem Wam, że niby oczywiste a czasem są zdania, które otwierają oczy. 

Jak to, że możemy odpowiadać tylko za swoje relacje z drugą osobą a nie za relacje dwóch innych osób między nimi i że dzieci uczą się dobrych relacji między sobą patrząc też na to jak my się komunikujemy z nimi czy z innymi domownikami. No i kiedyś już czytałam gdzieś, że nie zawsze trzeba się wtrącać w kłótnie czy bójki dzieci i tu tez tak piszą, że one są dla dzieci bardzo rozwojowe i o ile nie grozi niebezpieczeństwo dla zdrowia czy życia  to warto podejść do tego z dystansem. 

Bardzo fajna książka, tylko w praktyce i tak mam ciężko się zastosować, jak się synowie kłócą czy biją to ich zaraz rozdzielam bo zaraz jest płacz któregoś :p

Patrycja ja moim synom tez będę to ciagle powtarzać ;) mój maz z siostra ma kontakt taki jaki wcale… przykre to jest… albo jak się rodzeństwo kłóci ciagle i nie maja wgl ze sobą kontaktu..:/