Pogaduchy (1592 Wątki)
Ostatnio coraz częściej myślę o drugim dziecku. Mój synek ma już prawie 2 lata, więc to chyba świetny moment na zaplanowanie kolejnej ciąży, aby różnica wieku między rodzeństwem nie była zbyt duża. Chciałam sie Was zapytać jak było u Was? Od razu wiedzieliście, że chcecie już drugie dziecko? bez żadnych obaw, niepokojów, czy jednak nie czułyście, że ta decyzja jest taka prosta i obawiałyście się jak sobie poradzicie? Ja mam masę obaw, niby bardzo chcę, ale też bardzo się boję i zastanawiam się, czy tylko jak tam mam, czy to naturalny proces :)
2018-12-21 22:56
Trzymam kciuki, żeby i tak było u Ciebie Zamarancza :)
2018-12-21 19:48
A teraz Anetka oczekujesz tego swojego wymarzonego maluszka ;]
2018-07-06 08:58
Chce mieć długie dziecko. Swego czasu się nad tym zastanawiałam bo jego zachowanie było nie do przyjęcia na tyle że się spakowalam. Ale to już minęło i teraz jest dobrze.
2018-07-06 08:00
Aneta, a jak zachowuje sie Twój mąż, ze nie chcesz drugiego dziecka?
2018-07-05 20:29
Mówiąc o 2 dziecku to też z mężem planujemy jak córka będzie miała 1,5roku. Wydaje mi się że będzie dobrze i nie będzie między nimi dużej różnicy wiekowej. Czasami też zadaje sobie takie pytanie czy dam sobie radę z 2 małych dzieci, ale jeśli moja mama dała radę z naszą 3 ( rok po roku) to czemu ja mam sobie nie poradzić. :)
2018-07-04 13:19
Ja po porodzie chciałam drugie dziecko. Pierw musiałam poczekać aż jajeczka znowu podejmą pracę. Później była i jest nadal nieuleczalna choroba córki. Też z mężem chcemy mała różnicę wieku między dziecmi tak trzy lata. Do pewnego momentu obaw nie miałam. Dopiero niedawno się pojawiły po pierwsze zachowanie męża skoro tak się zachowuje to może nie powinniśmy mieć więcej dzieci, a po drugie czy ja dam radę zająć się dwójką małych dzieci skoro córka jeszcze nie chodzi i nie siedzi. Ale jak to w małżeństwie bywa raz jest lepiej, a raz gorzej. Z mężem zdecydowaliśmy, że zaczniemy produkcję od września.
2018-07-04 12:58
Ja gdybym będąc na wychowawczym zaszła w drugą ciąże to teraz leczyls bym depresja albo nerwice. Serio i mnie to był ostatni dzwonek żeby wrócić do pracy jeśli chodzi o mój stan psychiczny. Oczywiście wtedy nie łączyłan tegi z siedzeniem w domu ale cierpliwości do dziecka nie miałam za grosz a wręcz momentami traciłam nad sobą panowanie. Potem były okropne wyrzuty sumienia i histerie a następnie obietnice że nigdy więcej... No i do następnego razu. Nastrój wiecznie okropny płakałam o wszystko. Oczywiście bałam się powrotu do pracy i tu też było morze łez ale po powrocie i pierwszym miesiącu wszystko ustąpiło
Konto usunięte
