Najpierw było zamartwianie, a później czas się zatrzymał

jamartynam

3978 Odsłony
24 Komentarze

Początków ciąży nie wspominam miło, choć fizycznie ciąże przechodziłam dobrze to psychika siadała. Do mniej więcej 30 tygodnia codziennie się zamartwiałam. Gdy tylko brzuch mnie zabolał- panikowałam, gdy coś odbiegało od normy- panikowałam, gdy dziecko miało leniwe dni i ciężko miałam wyczuć ruchy- panikowałam, gdy miałam problemy z moczem i nerkami, a lekarz zapisywał antybiotyki- czułam się źle, że je zażywam, żeby tylko nie zaszkodzić maleństwu, czy przy porodzie nie wydarzy się coś niedobrego- martwiłam się. Gdy zaczynałam czytać fora internetowe było jeszcze gorzej, bo nagle zaczęłam mieć wszystkie objawy i choroby, które były na nich opisane. Codziennie zastanawiałam się czy dziecku w brzuszku dobrze, czy urodzi się zdrowe, choć wiem że nie powinnam nie raz płakałam (zmartwienia były silniejsze ode mnie). Mniej więcej koło 30 tyg poczułam psychiczną ulgę, ruchy dziecka się ustabilizowały na tyle, że nie było leniwych dni wiec ciągle ją czułam. No tak, psychicznie się uspokoiłam pod względem poronienia, chorób itp to znowu czas jakby się zatrzymał. Każdy kolejny dzień zdaje się być co raz dłuższy. Powoli nie wyrabiam, nie mogę się doczekać, aż dzieciątko się pojawi, już nie wiem jak mam sobie radzić, czasami dochodzi aż do tego, że mąż widząc jak nie umiem sobie poradzić mówi, że może lepiej nie myśleć o kolejnych dzieciach skoro tak ciężko to znoszę. Powiedzcie proszę, czy tylko ja borykam się z takimi uczuciami ? Czy któraś z Was miała podobnie podczas pierwszej ciąży? Jeśli tak to czy przy kolejnych ciążach też towarzyszyły Wam takie odczucia?