Diagnoza autyzm co robić

Czasami właśnie te autystyczne dzieci są bardzo inteligentne. Mają swoje takie coś np. liczą ponad swój wiek i to jest super. Trzeba szukać pozytywów w całej tej sytuacji 

Ja pracowałam kiedyś z dziećmi które były autystyksmi i niektóre naprawdę świetnie funkcjonowały że w życiu by nikt nie pomyślał że to jest dziecko autystyczne przysięgam.  

Doris pieknie opisane .

trzymam również kciuki !

Mogę sobie wyobrazić, że usłyszenie jakiejkolwiek diagnozy związanej ze zdrowiem czy rozwojem dziecka nie jest przyjemne i wiąże się z wieloma problemami i stresem. Jako rodzice chcemy dla dziecka wszystkiego co najlepsze i martwimy się czy i jak sobie poradzi. 
W moim najbliższym otoczeniu mam 4 osoby z Aspergerem. 
Kolega ma 30 lat, żonę, dwójkę dzieci, dobrą pracę, gra w zespole muzycznym - na etapie szkolnym w związku z brakiem diagnozy było mu bardzo trudno, ale później - jak już było wiadomo skąd się bierze to, że zachowuje się tak a nie inaczej i jak odbiera niektóre bodźce nauczył się z tym żyć i radzi sobie świetnie :) 
Synowie znajomych - 8, 12 i 14 lat, pochodzący z różnych rodzin, zdiagnozowani w różnym wieku. Patrząc na nich i ich zachowanie - nie widać po nich, żeby coś było nie tak. My wiedząc o ich problemach zdrowotnych też inaczej do nich podchodzimy - jak zaczynają się denerwować i "broić" - wiemy,  że czasem jest to z nadmiaru emocji i staramy się pomóc im się wyciszyć.
Cała 3 radzi sobie dobrze - ma kolegów, chodzi do normalnej szkoły, uczestniczy w życiu jakby chorób nie było. Te dzieci są pod opieką poradni psychologiczno - pedagogicznej, mają regularne spotkania z terapeutą, rodzice pracują z nimi w domu. W szkole w ich klasach były pogadanki z psychologiem o autyzmie i Aspergerze i tłumaczono dzieciom jak ich koledzy mający takie problemy mogą się zachowywać. najstarszy ze wspomnianych przeze mnie chłopców ma 4 - letnią Siostrę, którą potrafi się super zająć i sie o nią zatroszczyć. 
Zdarzają się trudne momenty - np. jeden z chłopców ma duże trudności z jedzeniem - ma kilka swoich dań, nic innego poza nimi nie ruszy. Te dzieciaki mówią wprost co myślą, przez co czasem odbierane są jako chamskie i niekulturalne. Pocieszające jest jednak to, że wiedza społeczeństwa na temat autyzmu jest coraz większa i na szczęście można się spotkać ze zrozumieniem i wsparciem. 
U Was diagnoza będzie miała miejsce dość szybko - w wieku 3 lat. mając świadomość choroby, jej specyfiki łatwiej Wam będzie odpowiednio pokierować dzieckiem tak, aby choroba jak najmniej utrudniała mu życie. Wybór odpowiedniego przedszkola integracyjnego, zajęcia z psychologiem, praca w domu. Po chwilowym szoku przyjdzie moment działania i będziecie wiedzieli co i jak zrobić, żeby było dobrze. Trzymam mocno kciuki i życzę powodzenia :) 

Witam,

Rozumiem, że myśl o takiej diagnozie może być trudna. Ale proszę się zastanowić co to naprawdę zmienia: będziecie mieć wiedzę co się dzieje i jak działać. To chyba duży plus, a nawet ogromny. Bo jak się wie co się dzieje to wiadomo jak ukierunkować pomoc. 

Jesteście już z tymi trudnymi emocjami, mierzycie się z tym i postawienie diagnozy niczego tu nie zmieni. Dalej będą one trudne. Ale będzie wiadomo, co robić aby lepiej sobie z nimi radzić i wiedza, że to jest ich powodem i nie trzeba już się zastanawiać co się dzieje też bywa odciążająca. 

Poza tym nie wiadomo jeszcze jaka będzie ta diagnoza. Cudownie, że dziecko ogólnie dobrze funkcjonuje.

Jeśli czujesz, że to dla Ciebie trudne to warto zadbać o siebie i skorzystać z pomocy specjalisty. Przytulić siebie :)

Jeśli diagnoza się potwierdzi to jest duża wiedza co robić dalej, jak pomóc i dużo specjalistów, którzy dadzą dobre wsparcie. Są w Poradniach Psychologiczno-Pedagogicznych programy WWR (wczesnego wspomagania rozwoju), które będą wspierać obszar, który tego potrzebuje (zajęcia integracji sensorycznej, logopedia i inne). Są różnego rodzaju placówki np. przedszkola integracyjne gdzie są nauczyciele którzy wiedzą co robić. Są oddziaływania na później, gdy  dziecko będzie starsze - zajęcia TUS (treningi umiejętności społecznych), klasy integracyjne, zajęcia rewalidacyjne w szkołach.

Pewnie zdarzą się też takie miejsca gdzie nie będą wiedzieć i tacy specjaliści którzy nie wspomogą, ale od takich trzeba szybko uciekać.

3 lata to dobry start do pracy :)

Mam doświadczenie w pracy z dziećmi ze spektrum. Jeśli wsparcie jest od wczesnego dzieciństwa to naprawde dużo udaje się wypracować i one naprawde fajnie radzą sobie w życiu - pracują, kończą szkoły, zakładają rodziny, spełniają się zawodowo. Teraz diagnostyka jest już na wysokim poziomie. Jednak ile jest nie zdiagnozowanych dorosłych np. z Zespołem Aspergera, którzy mają pewne trudności społeczne ale radzą sobie. A wsparcia nie miały, bo nie było diagnozy.

Będzie dobrze :) Diagnoza to nic złego, to odpowiedź na pytanie co się dzieje i co robić, żeby pomóc :)

W razie dalszych pytań proszę pisać :)

pozdrawiam serdecznie,

Marta Cholewińska-Dacka

Wybrałabym się na twoim miejscu do lekarza i na terapię na takie zajęcia z terapeuta z pewnością będą pomocne 

Zawsze jak coś rodzica niepokoi lepiej to skontrolować ze specjalistą niż coś przeoczyć. A może jednak coś się dzieje a jednak matka wszytko potrafi wyłapać pierwsza

Jesli nie ma jeszcze diagnozy to spokojnie. 3 latki mają jeszcze problemy z emocjami. Dużo też zależy od temperamentu dziecka. Warto od początku starać się pomóc zrozumieć dziecku emocje. Gdy dziecko je zna ,łatwiej mu się z nimi uporać. Dużo rozmawiać , starać się wyciszyć.

Po postawionej diagnozie lekarz kieruje do specjalistów ,którzy z pewnością pomogą.